Skip to content →

Hogere wiskunde

Na vijf jaar en 140 gesprekken voelde ik vermoeidheid. Dat had zeker te maken met de stress die een verlieslatend bedrijf met zich meebrengt en plots wegviel toen we eindelijk break-even begonnen te draaien. Maar het was ook een stuk moeilijker geworden om nog te voelen wie ik eigenlijk graag wilde spreken en waarom.

In mijn hoofd had er zich een beeld gevormd van de ideale zwijgen is geen optie gast. En het tempo lag zo hoog en de druk was zo aanwezig, dat ik niet meer buiten dat kader kon denken. Als een vis die enkel een leven in een bokaal kent, omdat de oceaan te lang geleden is.

Tom nam over, mijn agenda werd leeggemaakt, alle opnames geannuleerd en er kwam de geweldige reeks ‘Moeilijke Vragen‘. Een reeks waarbij ik niet aan de tafel hoef te gaan zitten, maar mag genieten van de composities die Tom maakt.

Ik besloot minder efficiĆ«nt te worden. Niet op zoek te gaan naar “gasten” voor “een opname”, maar terug te keren naar de naakte essentie: mensen en een gesprek. Zonder camera. En dan voelen. Voelen of het klikt. Of de sterren juist staan. Of ik met iemand drie uur aan een kleine tafel wil doorbrengen om een echt gesprek te voeren.

Het helpt. De eerste opnames staan terug ingepland. En de zenuwen die ik voel over opnieuw in de studio plaats te nemen, verminderen wanneer ik denk aan wie ik daar zal treffen.

Ik noemde de selectie van onze gasten altijd hogere wiskunde. Ik dacht dat ik dat proces zo noemde omdat mensen niet wilden luisteren naar de lange uitleg, naar de honderden kleine overwegingen in het al dan niet uitnodigen van een gast. Maar ik verlangde ook zelf wel naar een eenvoudiger antwoord.

Ik heb het finale antwoord niet gevonden. Nog niet. Maar er zijn twee factoren die me belangrijk genoeg lijken om toch even neer te schrijven en te delen. Zodat ze in turbulentere tijden als herinnering kunnen dienen. Of gewoon, omdat het leuk is. Genegenheid en stevigheid.

Genegenheid, omdat ik onze opnames ergens als een daad van liefde beschouw. Een ode aan de persoon die aan tafel komt zitten. Als de genegenheid er niet is, lukt het simpelweg niet om die lat te halen.

Stevigheid, omdat je zonder stevigheid niet op een fijne manier van mening kan verschillen. Ik hou er bijzonder van om iemand te ontmoeten wiens mening ik niet deel en waarbij we de verschillen op een scherpe maar ook speelse manier kunnen verkennen.

Het allerliefst is er na de opname een overtuigingen gesneuveld. Omdat mijn gast haar punt zo goed heeft gemaakt, dat ik niet anders kan dan mijn mening bij te stellen. Maar als er voor de camera een echte ontmoeting heeft plaatsgevonden, waarbij we stapsgewijs de geplogenheden van “Het Interview” hebben ingeruild voor een gesprek tussen mensen, dan zijn we vanuit onze bokaal de oceaan ingesprongen. Daar wil ik graag zijn.

Published in dutch

3 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *